Corona 16 april 2020

 

Gisteren had ik een enorme dip. Ik zag het allemaal even niet meer zitten. Mijn praktijk liep goed. Ik maak(te) mooie krachtvoorwerpen en de markten en beurzen liepen daardoor ook goed. Nu ligt alles stil en is het ook stil om mij heen.

 

 

Vanmorgen kwamen er 3 artikelen/posts op mijn pad.

 

De eerste die ik tegenkwam was een artikel in de Volkskrant waarin Filosoof Marli Hijer het heeft over “Heiligt het doel de middelen” en “zijn we eigenlijk niet bang voor de dood?”. Het artikel is natuurlijk nog veel langer, maar het bevestigde wel mijn gevoel. Doodgaan hoort bij het leven. Maar accepteren wij dat nog? Strijden we niet met z’n allen tegen onze sterfelijkheid?


En toen kwam er een post van Break the System op facebook. De regels nog eens duidelijk uitgelegd. 25 regels met allemaal tegenstrijdigheden. Iedereen pikt daaruit wat het meest resoneert, wat voor hen het makkelijkste is om mee om te gaan. Ja, daardoor raken de gemoederen wel eens oververhit. Daardoor maken we keuzes die voor ons misschien logisch zijn, maar voor een ander compleet in strijd is met de regels.


En daarna maakte ik mijn email open en las ik een mail van de directeur van NIBIG (belangenvereniging integrale gezondheidszorg). Zij verwoorde precies wat ik al een tijd roep. De wereld heeft een reset nodig. Krijgen we een 3de wereldoorlog of gaat de aarde een andere manier vinden om ons tot de orde te roepen.
Een deel van haar mail wil ik graag delen:


´Zou het kunnen zijn dat de schepping zichzelf aan het resetten is?
We roepen al jaren lang dat het écht anders móet. We kúnnen de aarde niet eindeloos over blijven vliegen. We kúnnen niet blijven consumeren op het niveau zoals we dat in het rijke westen doen.
Vorig jaar tijdens de stikstof-discussie is al gezegd: op deze manier kan het niet langer! Er werden zogenaamde oplossingen aangedragen (bijvoorbeeld van 120 naar 100 km per uur), maar een echte verandering van onze mindset kwam er niet.
We kúnnen niet klakkeloos doorgaan met het opgebruiken van die ene planeet die we hebben door ongebreidelde expansiedrift van ons mensen. We weten dus samen al lang dat het anders moet. Het lukt ons alleen niet om écht te veranderen. Tijdens wereldconferenties en op landelijk niveau zoeken politici voortdurend naar een compromis: welke maatregelen kunnen we treffen zonder dat het onze burgers teveel raakt?
Er werd gezocht naar verandering op zo’n niveau en schaal dat onze manier van leven gehandhaafd blijft. Wij zijn te verslaafd geraakt aan ons comfort.
Maar de natuur heeft wonderlijke mechanismes om haar evenwicht te herstellen.
Dat zien we ook in het klein, in bijvoorbeeld je eigen lichaam: als de balans weg is, dan moet je luisteren naar je lichaam. Als je te lang doorloopt met stress en je je levenstempo niet kunt of wilt veranderen, dan krijg je een burn-out of opeens netelroos over je hele lijf. En dan kun je plotseling wel jouw afspraken afzeggen om jouw lichaam de rust geven die het nodig heeft. In veel gevallen heeft het lichaam vooraf wel signalen gegeven.
Met deze corona crisis zien we dit misschien wel in het groot.
Heeft ons onvermogen om te veranderen de natuur genoodzaakt om drastische maatregelen te nemen en ergens iets te laten ontstaan dat ons allemaal wel dwingt om anders en bewuster te gaan leven?
Is het een soort shocktherapie dat ons dwingt om met z'n allen weer normaal te gaan doen en te leren leven op een duurzaam gezonde en houdbare manier?
In ieder geval blijkt dat we nu toch kunnen veranderen. We kúnnen wel stoppen met vliegen, reizen, consumeren. Ineens blijkt dat we ook met veel minder toe kunnen, dat ons leven ánders kán.
Het overkomt ons…, in dit geval heeft de aarde wel signalen gegeven.
• En de aarde komt tot rust.
• Smog verdwijnt boven steden in China.
• De lucht die we inademen wordt schoner.”


Ik kan het niet beter verwoorden. Je kan het er mee eens zijn of niet. Maar ik voelde mij wel weer gesteund en getroost. De verwarring, de onzekerheid die ik blijkbaar niet alleen voel. De vragen of het nou eigenlijk zo erg is om dood te gaan. De reset die de mensheid en onze moeder aarde zo nodig heeft. Ik sta hierin niet alleen. En dat geeft voor mij toch weer het vertrouwen, de rust, de troost om door te gaan. En ik wens dat ook voor jou.


Karin Ovinge
16 april 2020